Het is officieel ik loop gigantisch achter met mijn blog. Twee weken geleden ben ik gestart aan YMCA, de school waar ik het komende jaar ga proberen mijn Japans skills te vergroten. Maar het is allemaal veel vermoeiender dan ik had gedacht. Ik maak geen belofte meer met “ik ga het allemaal proberen in te halen” Ik ga zien waar ik de tijd en energie vind om nog eens iets te schrijven. En vandaag is dat moment er. Want ik ben gestart ben aan YMCA en dus: Ik ben een officiële vreemdeling (AKA alien)

Ik ben een officiële vreemdeling

Exact op 31 augustus kreeg ik, en een hoop andere toekomstige YMCA studenten het heugelijke nieuws dat ons visum was goedgekeurd. ‘Eindelijk’, ‘oef!!’ dat waren de eerste gedachten die door mijn hoofd gingen. Maar achteraf gezien was deze toestemming krijgen misschien nog het mist gecompliceerde van heel het proces.

De Nobelprijs voor bureaucratie

De school past deze procedure al jaren toe. Ze vertelde ons dat we nu vervolgens allemaal naar het immigratiebureau moesten gaan om ons toeristen visum te laten veranderen in een studenten visum. Gewoon er naar toe gaan en alles zou zich uitwijzen. Maar zo is het helemaal niet gegaan.

De immigratiedienst

Aangekomen op het immigratiebureau werden we op de hoogste gebracht dat het papier dat we hadden niet het officiële was en dat we een hoop papieren moesten invullen + nog eens een 4000 Yen moesten meebrengen om dit allemaal mogelijk te maken.

Teleurgesteld teruggekomen van de immigratiedienst, kregen we van de school te horen dat de problemen die we hadden ervaren te wijten waren aan een ‘verandering’ in de reglementering.

De reden

Klaarblijkelijk wil de Japanse overheid niet meer dat mensen hun visum veranderen in Japan. Ze willen dat dit vanaf nu gedaan word in het land waar je officieel woont. (bureaucratie) Maar omdat onze procedure al volop bezig was toen dit allemaal wijzigde, kregen wij nog een uitzondering mits we in een brief schreven “Waarom we echt niet meer terug konden gaan naar ons land”.

YMCA saved the day (aka, de papieren)

Een weekje later zijn we dan allemaal voor de eerste keer naar YMCA gegaan om die hoop papieren, die we gekregen hadden bij de immigratiedienst,in te vullen. De papieren bevatte allemaal dezelfde vragen die we hadden moeten invullen voor onze originele aanvraag; Heb je genoeg geld? Je hebt toch geen strafblad? enz….

Voor de tweede keer

Met het officiële papier ter goedkeuring van mijn studentenvisum , de andere hoop papieren die we hadden ingevuld bij YMCA, nieuwe pasfoto’s (Want de oude foto’s mochten niet meer worden gebruikt -_- ) en met mijn zelfgeschreven brief, ging ik voor de tweede keer naar de immigratiedienst.

Geduld is een mooie deugd.

Geduld is zeker een mooie deugd in Japan. Eerst moest ik mijn papieren laten nalezen hierna kreeg ik een nummer toegewezen en ik moest voor de eerste keer beginnen met wachten.

Wachten, …

Na 15 minuten was ik eindelijk aan de beurt. Een vrouw, die nogal uitgeblust uitzag, nam mijn papieren aan en sloeg direct een zucht (want ik was niet de eerste die met deze papieren langskwam. In de zelfde wachtruimte zaten namelijk nog een aantal andere GenkiJACS studenten te wachten om hun visum te veranderen) , maar verder zij ze niets en ze verzocht mij om terug te gaan zitten en weer te gaan wachten.

Wachten, …

Na nog eens 10minuten te hebben gewacht, kreeg ik de uitleg te horen dat het veranderen van visum niet is toegestaan, maar dat voor mij een uitzondering werd gemaakt (En dat ik hiervoor heel dankbaar moet zijn).

Het volgende dat ik moest doen was de immigratiedienst verlaten en naar de dichtstbijzijnde ‘seven eleven’ gaan (een populaire winkelketen in Japan). Hier moest ik naar een 4000Yen postzegel vragen. Want om al dit werk te verrichten hadden ze deze postzegel nodig. Na een korte discussie met de vrouw van de winkel had ik eindelijk de 4000yen dure postzegel in handen en kon ik teruggaan naar de immigratiedienst. De postzegel werd op het papier geplakt en weer werd ik verzocht om te gaan zitten en te wachten.

Wachten, …

Na ongeveer een uur wachten werd eindelijk mijn naam afgeroepen en kreeg ik mijn paspoort terug waarin nu een dikke rode ‘cancelled’ stempel in staat en mijn identificatiekaart die mij een officiële vreemdeling g maakt in Japan. Vanaf die dag kan ik eindelijk zeggen: Ik ben een officiële vreemdeling

Heb je opmerkingen, suggesties of vragen dan kan je ze altijd in de ‘comments section’ plaatsen, of op mijn facebookpagina,  google+ pagina of via Twitter. T