Op 12 september besloot ik om samen met een groep naar het Hojoya festival te gaan. Ik had over dit ‘beroemde’ festival gelezen op het internet en was wel een beetje nieuwsgierig geworden.  Uiteindelijk is het een dag geworden die ik niet snel ga vergeten. Maar niet door het festival, maar voor het slechte weer. Hier is mijn kort verslag over deze ‘lichte’ verschrikkelijke dag: Het regenachtige Hojoya festival

Het regenachtige Hojoya festival

De plaat van het festival is makkelijk te bereiken met de trein of de metro als je vertrekt vanuit Hakata. Het is volgens verschillende bronnen een van de drie grootste festivals van de omgeving. Hierdoor is het een heel druk bezocht festival. Ik ben er wel niet zo van overtuigd dat het een festival is dat een leuke ervaring is voor de toerist die Japan bezoekt.  Zoals veel festivals is het gecentreerd  rond een boeddhistisch tempel en, (ik was een beetje verrast) het is een heel commercieel festival.

Voor de mensen die toch geïnteresseerd zijn,  hier kan je meer informatie vinden over het festival en de locatie.

De dag dat paraplu’s niet meer werkten

Ook al was het weer in september nog steeds warm (zeker als je het vergelijkt met het Belgische weer) Die dag was het redelijk bewolkt. Maar het hield niemand tegen om niet naar het festival te gaan.

Aangekomen op het correcte treinstation begonnen een aantal mensen wel te twijfelen. Het was hard beginnen regen. Maar dan ook heel hard. De grond was helemaal bedekt met een laag water (het leek wel een vijver), waardoor mijn schoenen al na twee minuten waren doordrenkt van de regen. De mensen die vergeten waren een paraplu mee te brengen hadden geen geluk. Het regende zo hard da in alle winkel rond het treinstation de paraplu’s waren uitverkocht.

Religie ontmoet commercialisme

Nadat we waren aangekomen aan de tempel en de andere groep hadden gevonden (een deel had besloten met de metro te komen) was hret bijna gestopt met regen. We besloten rond te wandelen in kleine groepje. Het was zo druk dat het bijna onmogelijk was om met een grote groep makkelijk door de stroom van mensen te wandelen zonder elkaar kwijt te geraken.

Voor mij was die festival niet echt een festival. Het was meer een soort markt/ kermis. Er was een spookhuis, een schietkraam, en vele andere kramen waar kinderen verschillende spelletjes konden spelen. Maar 90% van het festival waren eetkraampjes. Deze kraampjes stonden opgesteld langs een weg die naar de tempel leidt. Deze weg was bijna (misschien zelfs meer) 1km lang. De prijzen van het eten varieerden tussen de 300yen en de 600-700yen (niet echt goedkoop als je op de hoogte bent hoe goedkoop je kan eten in Japan). Maar misschien voor mij de grootste ontgoocheling was dat er maar een 10tal verschillende variaties waren van eet gerechtjes. Elke 20meter die je wandelden kwam je steeds dezelfde eetkraampjes tegen en dat voor bijna een kilometer lange weg.

Een kort festival

Na een uurtjes besloten we terug te keren. We hadden een aantal gerechtjes geprobeerd, en zoals altijd, Japans eten is lekker.  Maar voor mij is dit niet een festival dat ik zou aanraden om te bezoeken. Maar ik ben wel blij dat ik het gezien heb en de vreemde combinatie van religie en commercialisme heb kunnen ervaren.

Heb je opmerkingen, suggesties of vragen dan kan je ze altijd in de ‘comments section’ plaatsen, of op mijn facebookpagina,  google+ pagina of via Twitter.