Lieve dagboek: nog 100 dagen

*VANDAAG IS HET JUIST 100 DAGEN VOOR IK VERTREK NAAR JAPAN*

Al zeker twee weken heb ik niets nieuws gepost. Langs de ene kant had ik weinig inspiratie maar langs de andere kant is er ook niet zoveel gebeurd rond heel mijn reis en de voorbereidingen. Volgens de school moest ik wachten tot de directeur verder instructies gaf. Dus ik wachtte geduldig en ik probeerde tussendoor een beetje geld bij te verdienen met mijn hobby. Alles ging zijn gewone gangetje tot vlak voor Pasen.

Heb je een crimineel verleden?

“Heb je militaire
dienst gedaan?”

Juist voor het paasweekend kreeg ik een mailtje met een ellenlange vragenlijst. Deze lijst moest ik invullen en zo zou mijn aanvraag voor een studentenvisum echt officieel kunnen starten. De lijst bevatte echt de meest rare en persoonlijke vragen die ik ooit ben tegengekomen. “Heb je militaire dienst gedaan?” “Wat is het beroep van je broers/zussen?” “Heb je een crimineel verleden?” “Vanaf wanneer en waar ben je naar het lager onderwijs, middelbaar onderwijs gegaan?” Voor mij rare vragen maar ik denk dat deze vragen misschien iets meer evident zijn voor mensen uit andere landen.

België is eens niet zo gecompliceerd

Hier in  België is het schoolsysteem logisch, bijna iedereen gaat vanaf zijn drie jaar naar de kleuterschool en doorloopt dan tot minstens zijn 18 jaar een schoolloopbaan. Daarna kan iedereen gelijke welke hoge studie aanvatten. Wij moeten geen ingangsexamen doen. Privéscholen zijn in België zo goed als onbestaande en het onderwijs is nagenoeg gratis tot 18 jaar. Maar ik besef goed dat ik hiermee in een bevoorrechte situatie zit. Voor mijn inschrijving aan de YMCA school moet ik een grote som geld neerleggen en dit is voor Belgische normen een gigantisch groot bedrag.

1 Mississippi, 2 Mississippi wordt 1,2,3,…..

“Wat als … Ik niet
naar Japan kan?”

Maar om terug te komen op deze lange vragenlijst, deze moest tegen eind april ingevuld zijn. Omdat er een motivatie moest worden toegevoegd nam ik hiervoor rustig de tijd, maar ineens, nog geen week later, kreeg ik een onheilspellend bericht. Er zijn blijkbaar dit jaar veel geïnteresseerde om te starten aan de YMCA school in oktober. Hierdoor kon het zijn dat er geen plaats voor mij was. Hoe sneller ik alles terug stuurde hoe meer kans ik maakte om te gaan studeren in Japan. In een ijltempo heb ik dus alles proberen in te vullen. Ineens moest alles veel sneller gaan, en hierdoor begon bij mij de stress een beetje toe te slaan. Wat als …

Duimen maar

Nu, bijna twee weken, verder moest ik de nodige bewijzen bij elkaar krijgen die relevant zijn voor mijn aanvraag. Dit was onder andere een bewijs van inschrijving aan de universiteit maar ook een bewijs van voldoende vermogen. Ik hoopte deze stukken snel bij elkaar te hebben zodat ik toch nog kans maak om te kunnen starten in oktober. Ik ben tot het besef gekomen dat mijn droom en mijn plan om een jaar lang in Japan te gaan studeren misschien toch niet zonder hobbels gaat verlopen. De nodige bewijzen zijn ondertussen allemaal verzonden naar Japan. Laten we duimen dat alles in orde komt.  Nog 100 dagen te gaan, het aftellen kan beginnen.

Heb je opmerkingen, suggesties of vragen dan kan je ze altijd in de ‘comments section’ plaatsen, of op mijn facebookpagina,  google+ pagina of via Twitter. Tot volgende week!